Θέλω να σας πω την αλήθεια

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Σειρά: Χωρίς σωσίβιο
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009

Ένα κυριακάτικο πρωινό στο πάρκο, η Δάφνη ανακαλύπτει το μυστικό του Εμιγκλέ, που είναι συμμαθητής της. Από τότε στην τάξη τον παρατηρεί προσεκτικά και καταλαβαίνει όλο και περισσότερα πράγματα για κείνον. Έτσι, μια μέρα αποφασίζει να τον υπερασπιστεί λέγοντας ... την αλήθεια.

Αστερόσπιτο

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
ΣΕΙΡΑ: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ
ΜΑΪΟΣ 2008

Σε μια μακρινή πολιτεία μια σκοτεινή νύχτα που φωτίζεται μόνο από τις φλόγες του πολέμου που καταστρέφουν τα πάντα, τα παιδιά επιχειρούν μια μεγάλη έξοδο σωτηρίας. Μα οι άνθρωποι που συναντούν πολύ μακριά από την πατρίδα τους θα αρνηθούν ν’ ακούσουν την ιστορία τους και να επικοινωνήσουν μαζί τους. Θα τους δώσουν ένα σπίτι να μένουν και θα τους συμπεριφέρονται σαν τα παιδιά και το σπίτι τους να είναι αόρατα.
Τα παιδιά τότε θα επιχειρήσουν μια δεύτερη έξοδο, αυτή τη φορά από την γκρίζα φυλακή τους, αναζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια για να πουν την ιστορία τους. Πώς θα μάθουμε την αλήθεια για όσα συμβαίνουν στον κόσμο αν δεν ακούσουμε τις ιστορίες που ο κάθε άνθρωπος έχει να διηγηθεί; Πώς θα καταλάβουμε τι είναι ο πόλεμος αν δεν ακούσουμε τι έχουν να μας πουν γι’ αυτόν τα παιδιά που τον έζησαν; Πώς θα δεχτούμε ανθρώπους που εκ πρώτης όψεως φαίνονται διαφορετικοί αν δεν επικοινωνήσουμε μαζί τους και δεν μπούμε στη θέση τους;
Είναι πάντα τα γεγονότα που συμβαίνουν πολύ μακριά από μας όσο μακριά νομίζουμε ότι είναι;

Το Αστερόσπιτο είναι μια ιστορία για τον πόλεμο, το ρατσισμό, την επικοινωνία. Ένα ποιητικό κείμενο για την ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν με τους άλλους τα βιώματά τους και να γίνουν αποδεκτοί.
«Άνθρωποι όλων των χωρών, διηγηθείτε τις ιστορίες σας» είχε πει ο Ντάριο Φο όταν του έδωσαν το Νόμπελ Λογοτεχνίας στη Στοκχόλμη το 1997. Και ίσως ο μόνος τρόπος να αναζητήσουμε τις παγκόσμιες ρίζες μας και την ταυτότητά μας ως πολιτών του κόσμου είναι να ακούσουμε προσεκτικά όσα οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη έχουν να μας πουν για σκέψεις, ανάγκες και συναισθήματα που τελικά δεν είναι τόσο διαφορετικά από τα δικά μας όσο νομίζουμε. Κι η λογοτεχνία εδώ μπορεί να παίξει το ρόλο της.

Δούρειος Άνεμος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
Σειρά: Σύγχρονη ελληνική πεζογραφία
Μάιος 2008

Με φόντο την πόλη της Θεσσαλονίκης και με το Βαρδάρη, σταθερό μουσικό μοτίβο, να τρυπώνει σε σκέψεις και συναισθήματα, τέσσερις γυναίκες ξετυλίγουν τις ιστορίες τους. Σε πρώτο πρόσωπο και χρόνο ενεστώτα,
μ’ ένα γρήγορο κι αγωνιώδη ρυθμό μιλούν για τον εαυτό τους και τη ζωή τους, χωρίς να κρατούν κρυμμένα μυστικά. Αποκαλύπτονται γιατί έχουν φτάσει σε όρια που δε χωρούν περιστροφές, γιατί η πραγματικότητα έχει κάνει τα προσχήματα να καταρρεύσουν.

Ο Δούρειος άνεμος είναι ένα βιβλίο για την ανθρώπινη ψυχή, για τις εσωτερικές συγκρούσεις, τον έρωτα, τις διαψεύσεις, τους συμβιβασμούς, το ασυνείδητο. Είναι ένα βιβλίο για την καθημερινή ζωή συνηθισμένων ανθρώπων που προσπαθούν να δουν τον εαυτό τους και τους άλλους με μάτια που «δεν έχουν συνηθίσει σε πραγματικές ορατότητες». Μπερδεμένοι ανάμεσα σε αυτό που νομίζουν ότι βλέπουν και σε αυτό που συμβαίνει πραγματικά, αιχμάλωτοι στις αυταπάτες τους, άλλοι κατορθώνουν να βρουν τελικά ένα δρόμο κι άλλοι συντρίβονται σ’ ένα τέρμα που μοιάζει προκαθορισμένο.
Η συγγραφέας, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, γράφει αυτές τις τέσσερις ιστορίες προσεκτικά, διεισδύοντας στον ανθρώπινο ψυχισμό. Οι εξομολογήσεις, όμως, των γυναικείων προσώπων της δεν είναι ομφαλοσκοπήσεις χωρίς αφετηρία και προορισμό αλλά ο καμβάς μιας πραγματικής ζωής με τις αιτιακές σχέσεις της,
τα ρήγματα και τα παραληρήματά της. Με λόγο κοφτό και αιχμηρό, ο οποίος έχει μια ιδιαίτερη μουσικότητα, αποδίδει τις κορυφώσεις της ψυχικής έντασης, τις αναδιπλώσεις των σκέψεων και των συναισθημάτων και τις σκιές που αφήνουν οι οδυνηρές συνειδητοποιήσεις και τα αδιέξοδα στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων.
Αξιοσημείωτο στο Δούρειο άνεμο είναι ότι οι πρωταγωνίστριες συναντιούνται αλλά δε γνωρίζονται ποτέ, παραμένοντας μέχρι το τέλος νοητικά κατασκευάσματα η μια της άλλης, εξιδανικευμένες προβολές «μιας ελλειμματικής ζωής που προσφέρεται για παρατήρηση». Παράλληλες ζωές, τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες μεταξύ τους. Όπως άλλωστε οι ζωές όλων των ανθρώπων.